Świadczenie usług polegających na przygotowaniu i przeprowadzeniu warsztatów kultywujących historyczne dziedzictwo Zakopanego.

tak
Nazwa projektu lub programu
"Popularyzacja zakopiańskiego dziedzictwa kulturowego" ” Projekt współfinansowany ze środków Unii Europejskiej w ramach Regionalnego Programu Operacyjnego Województwa Małopolskiego na lata 2014-2020. Działanie 6.1.3 Rozwój instytucji kultury oraz udostępnianie dziedzictwa kulturowego”.

Gmina Miasta Zakopane, Krajowy numer identyfikacyjny 65494800000000, ul. ul. T. Kościuszki  13, 34-500  Zakopane, woj. małopolskie, państwo Polska, tel. 18 20 20 448, e-mail przetargi@um.zakopane.pl, faks 182 020 448.
Adres strony internetowej (url): www.zakopane.pl

Świadczenie usług polegających na przygotowaniu i przeprowadzeniu warsztatów kultywujących historyczne dziedzictwo Zakopanego.

BZP.271.18.2019

Świadczenie usług polegających na przygotowaniu i przeprowadzeniu warsztatów kultywujących historyczne dziedzictwo Zakopanego: - wykonywanie na drutach: skarpet swetrów i rękawic, - wykonywanie: kierpcy, pasków i torebek, - wykonywanie: kożuchów, serdaków, czapek i rękawic góralskich, - malarstwo na szkle dla dzieci i młodzieży, - kwiaty z bibuły, - haftowanie kolorowym haftem, - haftowanie kolorowym haftem - koraliki, - haft biały, - dudy podhalańskie.

II.5) Główny Kod CPV:
80000000-4

Postępowanie prowadzone jest w trybie  zamówienia z wolnej ręki  na podstawie art. 67 ust.1 pkt 1a  ustawy Pzp.

Należy podać uzasadnienie faktyczne i prawne wyboru trybu oraz wyjaśnić, dlaczego udzielenie zamówienia jest zgodne z przepisami.
Usługi twórcze w zakresie przeprowadzenia warsztatów kultywujących historyczne dziedzictwo Zakopanego obejmują swym zakresem: wykonywanie na drutach skarpet, swetrów i rękawic, wykonywanie kierpcy, pasków i torebek, wykonywanie kożuchów, serdaków, czapek i rękawic góralskich, malarstwo na szkle dla dzieci i młodzieży, kwiaty z bibuły, haftowanie kolorowym haftem, haftowanie kolorowym haftem - koraliki, haft biały, dudy podhalańskie. Przedmiot niniejszego zamówienia cechuje wysoki stopień zindywidualizowania i niepowtarzalności co było podstawą do podjęcia decyzji o powierzeniu realizacji zamówienia konkretnym Wykonawcom. O udzieleniu zamówienia właśnie tym Wykonawcom zadecydowały szczególne cechy Twórców, ich pozycja, walory dotychczas wykonanych przez nich prac. Artyści, którym powierzono wykonania niniejszych usług cieszą się uznaniem, mają ogromne zasługi twórcze zarówno w kraju jak i za granicami. Zadanie 1 (Maria Czernik): tradycyjne robienie swetrów, rękawic, skarpetek, czapek, opasek na Podhalu nazywa się „pleceniem”. Naturalna wełna owcza, tradycyjnie przędzona w kolorach szarym, białym, i czarnym służyła jako naturalny surowiec lokalny do wyrobu ciepłych elementów odzieży. Zajęcie to – jak większość rękodzieła – zostaje stopniowo wyparte, najpierw przez maszyny, współcześnie przez importowane, często z odległych krańców świata wyroby. Maria Czernik jest kontynuatorką tradycyjnego sposobu wyrobu swetrów, rękawic i skarpet robionych szydełkiem, na dwóch lub pięciu drutach, wplatając tradycyjne wzory góralskie. Na drutach i szydełku dzierga od 6 roku życia. Od 2002 roku prowadzi warsztaty robienia na drutach oraz na szydełku z Związku Emerytów. Na szczególną uwagę w XXI wieku zasługuje fakt wykorzystania lokalnego surowca ekologicznego. Jest członkiem związku Podhalan. Zadanie 2 (Jan Wilczek): Jan Wilczek pochodzi z bukowiańskiej rodziny góralskiej. Stolarz, rękodzielnik, którego specjalność to wyrabianie podhalańskich pasów bacowskich i juhaskich, kierpców, metalowych spinek. Od najmłodszych lat miał styczność z tym fachem, ponieważ wychowywał się w szewskiej pracowni góralskich kierpców swojego ojca Józefa, by podpatrując jak robi to jego dziadek Franciszek Wilczek i ojciec, stworzyć swój własny warsztat na Rusińskim Wierchu. Ojciec Jana - Józef Wilczek nauki zawodu pobierał u jednego z najlepszych góralskich kyrpcorzy - Józefa Bigosa. Rodzinna marka zobowiązywała i dopingowała go do pracy, co zaowocowało ogromną ilością zamówień i przyczyniło się do popularności Jana Wilczka. Po kierpce przyjeżdżają na Rusiński Wierch ludzie ze Spisza, Orawy, Słowacji. Jego prace wędrują do zespołów pieśni i tańca w całej Polsce, również do Podhalan w Stanach Zjednoczonych i Kanadzie. Jan Wilczek traktuje swoją działalność również jako pewnego rodzaju posłannictwo, obowiązek wobec ludzi i kultury swoich przodków. Pracuje jak jego dziadek i ojciec, używając wciąż tych samych narzędzi, m.in.: noża, szydła i młotka. Praca daje mu ogromną radość i satysfakcję, chociaż podkreśla, że wymaga od niego nie lada cierpliwości. Przywiązuje wagę do zachowania i przekazywania bukowiańskich tradycji rękodzielniczych. Jego żona Stanisława pochodzi z Gliczarowa, pracuje w warsztacie razem z mężem. Ich syn Jacek również trudni się rękodziełem i jest to już czwarte pokolenie w tej rodzinie, które wyrabia przedmioty w metalu i skórze. Cała trójka należąca do Stowarzyszenia Twórców Ludowych, opiera się na staroświeckich wzorach. Z ich pracowni wychodzą piękne kierpce, opaski, pasy bacowskie i juhaskie, torby, spinki góralskie oraz wszystkie okucia i klamry do zdobienia ubioru góralskiego. Wilczkowie niejednokrotnie brali udział w wystawach twórczości ludowej w Kazimierzu Dolnym, Krakowie, Żywcu, Zakopanem, Nowym Targu a także w Bukowinie Tatrzańskiej podczas Góralskiego Karnawału i Sabałowych Bajań. Pani Stanisława została odznaczona Dyplomem Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego, „za szczególne zasługi w upowszechnianiu kultury ludowej” w 2005 roku, w 2008 roku oboje otrzymali odznakę honorową „Zasłużony dla Kultury Polskiej” przyznaną przez Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego. Zadanie 3 (Stanisław Gąsienica-Wawrytko): Stanisław Gąsienica -Wawrytko urodził się 13 listopada 1954r. w Zakopanem. Ukończył Zasadniczą Szkołę Zawodową w zawodzie kuśnierz. Doświadczenia w fachu nabierał u braci Franciszka i Władysława Ścisłowiczów, zaś serdaki zaczął szyć u Stefana Dziadkowca. Kuśnierstwem zajmuje się od roku 1969, własny zakład kuśnierski prowadzi od oku 1983. Wyroby Stanisława Gąsienicy-Wawrytko cechuje duża precyzja wykonania i bogactwo ozdób, które stanowią najbardziej rozpoznawalne symbole kultury ludowej Podhala. Unikatowe, tradycyjne serdaki, kożuchy, czapki i rękawice Stanisław Gąsienica –Wawrytko pokazywał na licznych wystawach w Zakopanem, Poroninie, Bukowinie Tatrzańskiej, Kołobrzegu. W swej kuśnierskiej karierze zdobył m.in. I nagrodę w ogólnopolskim konkursie twórczości ludowej (2003). Zaszczytem – jak twierdzi Artysta - było uszycie serdaka dla samego Ojca Świętego Jana Pawła II oraz dla figury góralki, która stała w szopce w Watykanie. Znany jest także jako Harnaś roku 2001. Od 2004 roku jest członkiem Stowarzyszenia Twórców Ludowych. W 2009 roku za tradycyjne, góralskie kożuchy, serdaki, czapki i rękawice otrzymał „Markę Tatrzańską” W 2015 roku został uhonorowany Dyplomem Honorowym za zasługi dla zachowania dorobku kultury. Odznaczony także medalami „Zasłużony dla Związku Podhalan”, „Zasłużony dla Kultury Regionalnej” oraz „Zasłużony dla Kultury Polskiej”, W 2016 roku uhonorowany przez Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego Brązowym Medalem „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”. Zadanie 4 (Marta Stasiowska): Marta Stasiowska-Walczak urodzona w Zakopanem, jest córką Zofii Walczak zd. Zych, zdobywczyni brązowego medalu za śpiew solowy na Międzynarodowym Festiwalu Młodzieży i Studentów w 1957 r. w Moskwie i Zdzisława Walczaka, klasyka malarstwa na szkle, laureata nagrody im. Oskara Kolberga. Jest członkiem Stowarzyszenia Twórców Ludowych, a od roku 2010 członkiem sądu koleżeńskiego ZGSTL z siedzibą w Lublinie i wiceprezesem Stowarzyszenia Twórców Ludowych Oddziału Karpacko-Małopolskiego z siedzibą w Poroninie. Od maja 2012 r. pełni funkcję sekretarza Związku Podhalan, oddział Zakopane. Jej obrazy na szkle mają formę tradycyjna malowane często na czarnym tle są przejrzyste, z dopięta dopracowaną kreską, tradycyjnymi motywami i czytelną, jednoznaczną kolorystyką, są uznawane za „ najbardziej góralskie" z pośród aktualnie malowanych na Podhalu. Ulubionym motywem jest Matka Boska w znanych tradycyjnych przedstawieniach oraz wersjach wysnutych w własnej wyobraźni. Maluje anioły, postacie świętych, scenki rodzajowe, a barwne postacie zbójników, pasterek, muzykantów, tworzą bajkowy świat pełen radości. Pomimo stosunkowo niedługiego stażu artystycznego Marta Walczak Stasiowska może poszczycić się znacznymi osiągnięciami. Swe prace pokazała na 22 wystawach indywidualnych w kraju i zagranicą oraz na 64 wystawach zbiorowych. Prace artystki znajdują się w Austrii, Bułgarii, Francji, Finlandii, Niemczech, RPA, Szwecji, USA, na Węgrzech, w Wielkiej Brytanii i Włoszech. Jej obrazy są w zbiorach Muzeum Karkonoskiego w Jeleniej Górze, Muzeum Etnograficznego w Warszawie, Muzeum Miejskiego w Tychach, Muzeum Śląskiego w Katowicach. O uznaniu wśród znawców świadczą liczne wyróżnienia i nagrody. Zadanie 5 (Barbara Baniecka-Dziadzio): Barbara Baniecka-Dziadzio urodziła się w Zakopanem, w rodzinie góralskiej. Artystka-malarka, córka Władysława Walczaka-Banieckiego i Zofii z domu Gąsienica-Bednarz. Kontynuuje rodzinne tradycje malarstwa na szkle, które przejęła od swego ojca, znanego i uznanego malarza. Jej pierwsze prace nawiązują do stylu ojca, ale szybko znalazła własny język artystyczny i swoją własną formę wypowiedzi na szklanej tafli. Początkowo malowała tradycyjne sceny z życia górali oraz kwiaty i ptaki. Późniejsze prace cechuje swoista kolorystyka, można więc mówić o okresie „różowym”, „fioletowym” czy „brązowym” w twórczości artystki. Kolejny etap twórczości to okres inspiracją sztuką bizantyjską. Malarka stosuje charakterystyczne dla tej sztuki barwy i obficie używa złota. Coraz częściej pojawiają się motywy religijne, szczególnie chętnie maluje Matkę Boską i anioły, a obrazy te ewokują dawne ikony. Barbara Baniecka-Dziadzio ciągle poszukuje i eksperymentuje z kolorami i kompozycją, dzięki czemu wypracowała własny, łatwo rozpoznawalny, niepowtarzalny charakterystyczny styl. Artystka uczestniczyła w wielu konkursach i wystawach indywidualnych i zbiorowych w kraju i za granicą, między innymi we Austrii, Bułgarii, Finlandii, Francji, Hiszpanii, Niemczech i Stanach Zjednoczonych i Włoszech, swoje prace wystawiała w galerii „ African Window" w Republice Południowej Afryki. Jej obrazy znajdują się w zbiorach muzeów etnograficznych w Polsce i za granicą, a także w zbiorach prywatnych. Zdobią też obiekty sakralne. Droga Krzyżowa autorstwa Barbary Banieckiej - Dziadzio ozdobiła prywatną kaplicę w apartamentach papieskich Jana Pawła II w Licheniu. Malarka jest też autorką wyposażenia kaplic w innych domach zakonnych Księży Marianów. Artystka za swój dorobek twórczy otrzymała prestiżową Państwową Artystyczną Nagrodę Młodych im. Stanisława Wyspiańskiego II stopnia (1988), a także medal Zasłużony Działacz Kultury (1999). Jest członkiem Stowarzyszenia twórców Ludowych i Związku Podhalan. Zadanie 6 (Bogdan Dziadzio): Urodził się w 1958 roku w Zakopanem. Z zawodu jest pedagogiem. Działalność twórczą rozpoczął w 1985 r. malując ikony. Obecnie nadal maluje, rzeźbi oraz wykonuje rysunki medyczne – chirurgiczne. Główna tematyka jego prac, w przeważającej części kolorowanych, to sceny religijne. Uczestniczył w kilkudziesięciu wystawach w kraju i za granicą. Zajmuje się także wystrojem obiektów sakralnych. Chęć poszukiwania wypowiedzi w innych technikach zaowocowała rzeźbami oraz malarstwem na szkle połączonym z wykonanym przez siebie obramowaniem. Prace malarskie i rzeźbiarskie Bogdana Dziadzio zdobią kilka kaplic i kościołów. Jego rzeźby znajdują się m.in. w kościele w Cruz Machadoz w Brazylii, w klasztorze Ojców Paulinów w Passau w Niemczech, a także w domu Rekolekcyjnym Księży Marianów na Cyrhli. Swój dorobek pokazywał na wielu wystawach krajowych i zagranicznych między innymi w Bułgarii, Finlandii, Francji, Niemczech i USA. Prace artysty znajdują się w zbiorach prywatnych w kraju i za granicą. Zadanie 7 (Bożena Mickiewicz): Pani Bożena jest absolwentką Państwowego Liceum Sztuk Plastycznych im. A. Kenara. Uczestniczyła w kilku wystawach w Sztokholmie i Uppsali. Cechą charakterystyczną artystki jest doskonała obserwacja świata i wrażliwości. Sprawiają one, że tradycyjne malarstwo podhalańskie zyskuje w jej obrazach szczególny wymiar, łączy ona bowiem sfery sacrum i profanum, które zdecydowanie wyróżniają jej malarstwo – nadaj cechę indywidualna i nader charakterystyczną. Przenikanie i jednorodność dwóch ulotnych fragmentów rzeczywistości sprawiają, że w sztuce Bożeny Doleżuchowicz – Mickiewicz dostrzec można elementy nostalgii i zadziwienia otaczającym światem. W swoim rodzinnym domu nauczała dzieci i młodzież techniki malowania na szkle. WYSTAWY INDYWIDUALNE 1998 Galeria Misa - Sztokholm (Szwecja) 2003 Galeria Lilla G. – Stare Miasto w Sztokholmie (Szwecja) 2006 Galeria Lilla G. - Stare Miasto w Sztokholmie (Szwecja) 2014 Gminny Ośrodek Kultury Regionalnej - Kościelisko 2015 Muzeum Regionalne „Dom Gracki” Myślenice 2017 Rzymskokatolicka Parafia Św. Katarzyny Aleksandryjskiej w Karchowicach WYSTAWY ZBIOROWE 1997 Folketshus - Uppsala (Szwecja) 2000 Galeria Lyoran- Skogås – Sztokholm (Szwecja) 2002 Folketshus – Baggarmossen – Sztokholm (Szwecja) 2016 Związek Podhalan - Zakopane 2016 Czerwony Dwór – Zakopane 2017 Saint Die des Vosges – Francja Zadanie 8 (Józef Fudala): Józef Fudala, urodzony w roku 1933 jest najstarszym i jedynym twórcą ludowym na Podhalu, który wytwarza kwiaty, różdżki dla koni pytacy weselnych, tradycyjne ozdoby choinkowe – takie jak pająki, łańcuchy, jeże. Robi także tradycyjne kwiaty, którymi przyozdabia przydrożne kapliczki w maju. Zajęcia tego nauczył się od swojej matki – Anny Fudali. Swoje prace, wymagające twórczej wyobraźni oraz wielkiej cierpliwości pokazał na wystawie w Galerii „U Wnuka”. Prowadził także warsztaty dla dzieci w Szkole Podstawowej nr 1 w Zakopanem. Zadanie 9 (Anna Michalik): Anna Michalik – ur. 15.03.1957 roku w Zakopanem. Haftuje haftem tradycyjnym kolorowym, podobnie jak siostra Zofia Łukaszczyk. Góralskie, podhalańskie bluzki, spódnice, chusty, szale, Wypracowała jednak swój własny styl, charakterystyczny sposób haftowania róż ( i innych), tzw. podwlekanych. Sam tworzy, rysuje i haftuje wzory na bazie dawnych, tradycyjnych wzorów. Jej hafty charakteryzują niepowtarzalna kolorystyka i precyzja. Cieniowane maki, róże i bratki Anny Michalik znane są na całym Podhalu. Jest członkiem związku Podhalan. Swoje prace pokazała na wystawie w Zakopanem (2009), Kołobrzegu (2015) oraz w Kościelisku (2016). zadanie 10 (Andrzej Siekierka): Andrzej Siekierka urodzony 28 września 1956. Powszechnie nazywany jest „góralskim Versace” albo podhalańskim „Armanim”. Znany podhalański projektant i krawiec z Suchego ukończył technikum Tkactwa Artystycznego im. H./ Modrzejewskiej w Zakopanem, gdzie uczestniczył w zajęciach praktycznych z rysunku artystycznego, technicznego, malarstwa, projektowania odzieży, tkactwa, haftu i koronkarstwa. Jeden z najsłynniejszych projektantów mody folkowej na Podhalu. Szyje stroje tradycyjne oraz stylizowane, na nowo odkrywa piękno ukryte w starych ubraniach. Zajmuje się przywracaniem starych, zapomnianych wzorów, nawet sprzed 150 lat, na przykład wzory geometryczne popularne w XVIII w. Projektuje, szyje i zdobi cekinami oraz blaszkami. Zdaniem Andrzeja góralska moda jest zmienna i idzie z duchem czasu, nie zmienia to faktu, że kanon w ubiorze jest podstawą. U Andrzeja Siekierki kreacje zamawiają pierwsze damy Zakopanego i Podhala, a także kobiety i mężczyźni którzy chcą ubierać się w sposób niepowtarzalny. Klienci Andrzeja Siekierki to zespoły regionalne z całego Podhala, Bielska-Białej, Krakowa, polonijne z USA, Kanady, Warszawy. Przebieg kariery artystycznej, pracy twórczej lub animacyjnej: Jednym z największych sukcesów Andrzeja Siekierki jest udział w międzynarodowej wystawie strojów regionalnych w hiszpańskim kurorcie Jaca w Pirenejach, którą w ciągu tygodnia obejrzało 85 tysięcy widzów. Kolekcję stylizowanych strojów kobiecych zakupiło do swych zbiorów Muzeum Tatrzańskie im. T. Chałubińskiego w Zakopanem. Projektowane i szyte przez Andrzeja Siekierkę kobiece stroje góralskie wzbudzają zachwyt na całym świecie. Andrzej Siekierka szył sportowe kombinezony i oficjalne stroje dla polskich olimpijczyków. Projektował kostiumy do spektaklu „Na szkle malowane” reżyserowanego przez Krystynę Jandę. U niego ubierał się w garnitury Władysław Szpilman, pierwowzór bohatera filmu Polańskiego „Pianista”. Przede wszystkim pozostaje znakomitym znawcą stroju podhalańskiego i i kontynuatorem wszelkich technik szyci i zdobienia. Jest członkiem Związku Podhalan. W 2014 roku otrzymała Nagrodę Okolicznościową Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego. Zadanie 11 (Genowefa Zarycka): Genowefa Zarycka to najstarsza hafciarka na Podhalu. Córka Anieli Staszel (z domu Jasionek), która haftowała ręcznie, w charakterystyczny sposób kwadratowych dziurek. Genowefa uczyła się od swojej matki i haftuje nieprzerwanie od 15 roku życia czyli przez 67 lat. Kolejne pokolenia kobiet noszą więc koszule i fartuchy (halki) wykonane według własnych, tworzonych przez siebie, tradycyjnych wzorów. Domy góralskie zdobią wyhaftowane przez Genowefę Zarycką obrusy, serwety, firany. Jej haftowane obrusy znajdują się także w wielu kościołach na Podhalu. Jest członkiem związku Podhalan. Swoje prace Genowefa Zarycka pokazywała m.in. na wystawach w Zakopanem (2009) Dzianiszu (2004), Kościelisku (2004, 2014, 2017), Kołobrzegu (2015). W 2013 roku została uhonorowana nagrodą wójta Gminy Kościelisko za całokształt działalności w zakresie ochrony i rozwoju kultury w gminie Kościelisko. Zadanie 12 (Zofia Zarycka): Zofia Zarycka – ur. 8.11.1966 w Dzianiszu. Tradycyjnego, podhalańskiego haftu białego uczyła się od swojej teściowej, Genowefy Zarzyckiej. To haft tak zwany angielski, drobny, wycinany, obrabiany ręcznie i na maszynach starego typu. Kontynuując rodzinne tradycje Zofia Zarycka wykorzystuje starodawne wzory teściowej, modyfikując je w charakterystyczny dla siebie sposób. Jej haftowane obrusy, serwety, firany – zdobią domy na Podhalu i w Polsce. Zofia Zarycka pokazywała swoje prace na wystawach w Kościelisku (2004, 2014, 2017), Zakopanem (2009) , Kołobrzegu (2015). Prowadziła także pokaz haftu dla telewizji włoskiej (2017 – „Czerwony Dwór”). Jest członkiem związku Podhalan. Zadanie 13 (Jan Karpiel): Jan Karpiel Bułecka (ur.24.06.1956) pochodzi ze znanej i zasłużonej rodziny zakopiańskich artystów i budowniczych. Jego ojciec - Bolesław to słynny skrzypek prymista i zbieracz nut podhalańskich, laureat Nagrody im. Oskara Kolberga w 1997 r. Z zawodu jest architektem, ukończył studia na Politechnice Krakowskiej, początkowo znalazł zatrudnienie w Pracowni Regionalnej Politechniki Krakowskiej w Zakopanem, gdzie zajmował się inwentaryzacją i ratowaniem zabytków budownictwa podhalańskiego (m.in. opracował dokumentację i nadzorował remont starego kościółka w Zakopanem), obecnie prowadzi własną pracownię projektową. Muzyka i tradycja góralska zawsze były obecne w życiu tego artysty. Od najmłodszych lat grał w rodzinnej kapeli, ponad trzydzieści lat działał w Regionalnym Zespole im. Klimka Bachledy w Zakopanem (jako wybitny tancerz, śpiewak, muzykant i odtwórca ról teatralnych). W czasie studiów w Krakowie był członkiem Studenckiego Zespołu Góralskiego „Skalni”. Jest inicjatorem i organizatorem znanych imprez muzycznych „Muzykanckie Zaduski”, „Dudaskie Ostatki”, „Muzyka Karpat”. Od ponad 40 lat aktywnie uczestniczy w życiu Związku Podhalan prowadząc posiady góralskie, organizując lub współpracując przy prawie wszystkich imprezach organizowanych przez zakopiański oddział. Jest uznawany za najwybitniejszego i najbardziej wszechstronnego artystę współczesnego Podhala. Z wykształcenia architekt propagujący rodzimą architekturę w kraju i za granicą, z zamiłowania muzyk, znawca muzyki Karpat, założyciel zespołu „Zokopiany” (Nagroda im.Oskara Kolberga w roku 2000), z którym koncertował w niemal wszystkich krajach Europy oraz USA, wieloletni juror w Międzynarodowym Festiwalu Folkloru Ziem Górskich , podczas Tygodnia Kultury Beskidzkiej i Festiwalu „Wesele Kurpiowskie:” w Kadzidle. Tancerz, animator kultury, popularyzator folkloru i kultury góralskiej. Współpracuje z wieloma instytucjami kultury, m.in. Filharmonią Narodową, Polskim Radiem i Telewizją. Prezes Związku Podhalan Oddział Zakopane w latach 1999-2003. Współpracuje także z artystami z poza kręgu muzyki ludowej – propagując góralszczyznę na niwie jazzu i innych gatunków muzyki Najbardziej spektakularne projekty artystyczne realizował ze Zbigniewem Preisnerem, prof. Mieczysławem Nowakowskim(prawykonanie „Harnasi”K. Szymanowskiego), Zbigniewem Namysłowskim (jazzowa płyta roku 1995 ) a także z Orkiestrą Symfoniczną Filharmonii Śląskiej pod dyrekcją Mirosława Błaszczyka, z którą odbył tournee po Hiszpanii prezentując program „Korzenie”., Obecnie Jan Karpiel Bułecka jest uważany za jednego z najlepszych podhalańskich prymistów. Jest również multiinstrumentalistą, wirtuozem gry na instrumentach pasterskich regionu Podhala: dudach, piszczałkach pojedynczych, podwójnych, trombitach. Jest budowniczym tych instrumentów, przywracał je podhalańskiej tradycji, rekonstruując na podstawie egzemplarzy zachowanych w Muzeum Tatrzańskim i w zbiorach własnych. Jan Karpiel-Bułecka to doskonały śpiewak i tancerz, znawca wielu tanecznych i śpiewanych nut z Podhala i z innych obszarów Karpat. Jest doskonałym gawędziarzem, w pięknym stylu popularyzującym góralską gwarę i kulturę słowa. Wielkie uznanie budzi działalność muzyka na rzecz utrwalenia i zachowania kultury góralskiej, przede wszystkim poprzez jego twórczość, a także udział w projektach ją popularyzujących (posiady, seminaria, filmy, audycje radiowe i telewizyjne). Współpraca z Polskim Radio, to obecność w programach, koncertach, reprezentowanie Polski podczas XVI Festiwalu Folkowego Europejskiej Unii Radiowej w Zakopanem (1995) - ale przede wszystkim to rejestracja bogatego repertuaru artysty i kapeli w archiwum fonograficznym Radiowego Centrum Kultury Ludowej oraz jego publikacja w audycjach, na płytach i kasetach, tworzących wzorzec wykonawczy dla młodych muzyków. Wydaje się, iż trudno znaleźć osobę, która tak wiele uczyniła dla popularyzowania kultury góralskiej w Polsce i na świecie promując przez ponad 40 lat także Związek Podhalan. Jan Karpiel „Bułecka” to ikona Podhala i góralszczyzny, współczesny człowiek Renesansu. Odznaczenia: 1.Srebrny Krzyż Zasługi, Laureat Nagrody im. Stanisława Wyspiańskiego w roku 1988 za wybitne osiągnięcia w dziedzinie twórczości ludowej , laureat Nagrody im. Oskara Kolberga (2007 r.),odznaka Zasłużony dla Kultury Polskiej, doroczna Nagroda Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego (2014), 2015 nagroda Województwa Małopolskiego im. Romana Reifussa za wybitne i szczególne osiągnięcia w dziedzinie zachowania lokalnej tożsamości kulturowej w Małopolsce. UZASADNIENIE PRAWNE: Zamówienie z wolnej ręki - art. 67 ust 1 pkt 1a) Pzp. Zamawiający może udzielić zamówienia z wolnej ręki, jeżeli dostawy, usługi lub roboty budowlane mogą być świadczone tylko przez jednego wykonawcę, w przypadku udzielania zamówienia w zakresie działalności twórczej lub artystycznej. Możliwość udzielania zamówień w zakresie działalności twórczej lub artystycznej w trybie zamówienia z wolnej ręki na podstawie art. 67 ust 1 pkt 1a) Pzp związana jest z niepowtarzalnością każdego przejawu działalności twórczej i artystycznej, co niewątpliwie również jest istotą niniejszego zamówienia.